Eres igual a ti, y desigual, lo mismo que los azules del cielo.

Juan Ramón Jiménez


sábado, 22 de enero de 2011

FÁBULA


A Begoña. Pois sei que lle gusta.
E a orixe deste conto é unha de tantas conversas…



Ainda era nova cando Sabela se decatou de que tiña un príncipe azul atragoado na gorxa.
Unha mañá, ao espertar, tragou saliva e sentiu un malestar semellante ao que se sente cando se ten amigdalite. Medio en soños correu cara o baño e fronte ao espello abriu a boca para corroborar que non houbera ningunha inflamación. Abraiouna ver como unha especie de cabeciña loira asomaba xusto polo lugar onde se suponía tiñan que estar as amígdolas e un par de ollos azuís parecían mirala dende o cristal. Logo de agardar un tempo hata que a imaxe esvaecese e de repetirse “esperta, Sabela, esperta”, sentiu algo semellante a un arrepío que lle esvaraba pola lingua. De seguido, a mesma cabeciña que vira no espello asomou dende a punta, pero desta vez ademáis ía acompañada dun corpo diminuto. Aquelo que viu era un homiño en miniatura, pero a pesar do seu tamaño non deixou de observar que era a cousa máis ben rematada que vira na sua vida. Tiña cabelos loiros como o verán e ollos inmensos que parecían a piques de desbordar un océano enteiro. As meixelas vermellas, coma mazás caídas da árbore de Newton, semellaban, o mesmo que éstas, iluminar a mente daquel que as contemplase. O sorriso pingando estrelas, a pel escarchada. Os beizos coma unha rosa desperezándose ao alba. O torso delicado e forte ao mesmo tempo, como unha miragosa conxunción de contrarios. As pernas coma cariátides. As mans de movementos arquitectónicos. O andar elegante de cabalo negro.
Logo de un rato de observarse, levarónse a cabo as correspondentes presentacións. Por suposto que cando él lle dixo que se chamaba Príncipe Azul, Sabela caiu na conta de que era cuspidiño ao príncipe de Cincenta, ¿ou era o de Brancaneves? ¿ou o da Bela durminte? Así que o nome lle cadraba que nin pintado.
O que a Sabela máis lle sorprendía era que non lograba adiviñar cal dos alimentos inxeridos o día anterior podería ser o causante da visita na sua gorxa de tan ilustre personaxe. Así que decidiuse a interrogar:
-Alteza, ¿podería informarme de cales son os motivos da sua inesperada e inestimable visita?
-A verdade é que non podería precisar como vin a parar aquí…. Acontece que fai unhas semanas partín do meu castelo calzando as botas de sete leguas, coa intención de percorrer a inmensa distancia que me separaba do país de Leste, onde habita a princesa Sumisa, que segundo din é a doncela máis bonitiña e ben educada (pois parece ser que atesoura amplos coñecementos domésticos e de urbanidade. Coñecementos, que como todo o mundo sabe, son moi estimables en calquera princesa de conto) de todas as princesas casadeiras dos reinos que circundan as Terras das Doce Montañas. Segundo o que contan, tras o nacemento da princesa Sumisa a sua fada madriña, de nome Fada Contundente, que por riba de todo tiña o desexo de que a sua afillada atopara ao longo da sua vida o amor verdadeiro, para obligala a escoller con tino enfeitizouna de tal modo que se o primeiro bico que acollen os seus beizos non é un bico de amor, haberase de transformar en vagalume e alumear as ánimas de camiño ao outro mundo na noite escura, durante toda a eternidade.
Típico. Tópico, pensou Sabela.

-Entendo Alteza, pero o que me resulta estraño é que a un príncipe da vosa alcurnia se aventure a viaxar sen a compaña dun grande séquito, a lombos dun fermoso corcel branco. Que non veña precedido do ensordecedor clamor de noventa e nove trompetas.Que non leve alomenos unha muda, pois, disculpe alteza a miña intromisión, observo que non leva equipaxe.
-Observas ben querida Sabela, pero acontece que non é preciso que os príncipes de conto teñamos que atender a cousas tan banais como mudar de roupa. Iso deixámolo para os humanos. En canto a cuestión do séquito tes que saber que unha das condicións da Fada Contundente para romper o feitizo é que a princesa Sumisa se namore a primeira vista dalguén de quen descoñeza casta, credo ou condición. Ahí tes o motivo de que viaxe só, sen escolta chegando incluso a ocultar a miña identidade a todos aqueles cos que me crucei no meu camiño, aos que tiven que presentarme como Maese Incógnito.
-Non coñezo ningunha pero coido cas fadas madriñas son seres particularmente extravagantes-sentenciou Sabela.

Pasou o tempo e o Príncipe Azul non parecía poder atopar o camiño de volta, nin o de ida tampouco. Pouco a pouco Sabela foise acostumando a esa presencia na gorxa. Parecía sentirse menos soa. Polas noites o Príncipe Azul se lle deitaba na lingua e casi o podía imaxinar durmidiño, soñando coa princesa Sumisa (pero este pensamento comezaba a asomar acompañado de algo parecido aos ciumes…) cos cabelos loiros despeinados asolagando a sua superficie rosada e húmeda. As veces lle parecía escoitalo rir en sonos e cando espertaba dalgún pesadelo de seguido chamaba por ela porque como él dicía “ela era o seu paladín nese mundo tan novo para él” “¿qué faría eu sen ti, querida Sabela? Outras, cando a Sabela lle custaba durmir, recitáballe algún bonito romance do seu mundo. Tiña unha voz que semellaba ferir de amor a quen o escoitaba. “Arrincasme o corazón do peito” lle dicía Sabela. Incluso outras se atrevía a coller os seu laud e sentábase na puntiña da sua lingua a cantarlle fermosas serenatas.
-¿De onde sacaches o laúde?, preguntoulle un bo día Sabela
-Lembra que son un príncipe de conto- respondeu o Príncipe Azul
Un bo día enterouse de que o seu hóspede era a vixésima terceira xeración da estirpe dos príncipes azuis, dos que só nacía un moi de cando en vez. Era imprescindible que houbera algunha princesa de conto. As princesas de conto eran polo xeral fermosas xóvenes de ollos tristes (alomenos iso lle parecía a Sabela) con moita disposición a sufrir adversidades e envexas por parte das bruxas existentes en tódolos puntos cardináis. E nunca se queixaban, porque sempre a recompensa era un fermoso príncipe azul que chega montando a lomos dun cabalo branco.
“Coido ca Princesa Sumisa vaise fartar de esperar”, pensaba Sabela para seus adentros.
Pasaron os anos e con eles chegaron os primeiros mozos á vida de Sabela. Primeiro foi Xurxo que era encantador e lle roubou o seu primeiro bico ao carón do mar, cando ela tiña as máns enterradas na fría arena. E dende aquelo para ela, sempre os primeiros bicos eran como un frío delicioso que lle subía polos brazos.
Logo foi Isma quen sempre lle vestía a cara cun sorriso e finalmente lle asolagou os ollos en bágoas.
Despois veu Estevo quen se convertiu no primeiro mozo formal e lle escribía cartas de amor cheiñas de lume, tanto que lle sorprendía que o papel non chegara nos sobres convertido en cinzas.
Ricardo de quen lle gustaba recordar o seu corpo espido contra a lua. O mar bramando polos catro costados. A natural presteza daquel primeiro amante.
A faces cambiaban. As voces superpoñíanse, amalgamándose nunha melodía na que a sua vida era a clave de sol. Coñeceu diversas formas de amar, as sete cores do arco da vella. Fóronlle medrando os peitos en intercambiables abrazos. Uns rompíanlle as costas e a facían sentir pequeniña, meniña…cousa que lle encantaba porque lle procuraba a sensación de sair nova, recomposta de cara a vida. Outros eran froxos o que a facía sentir branda, inerte, co corazón de pedra.
Todo cambiaba, excepto o Príncipe Azul. As veces poñíase un gorriño cunha pruma verde que lle facía cóxegas no padal e o mozo de turno lle preguntaba “¿qué che pasa Sabela? Estás a rir soa” E non era quen de evitar comparar a aquel que a miraba sorprendido, mentres se lle escorregaba a sua man coma un polbo sudado, e aqueloutro encollidiño na sua gorxa. Claro está que o Príncipe Azul sempre gañaba na comparativa….

Un día coñeceu a Mario e foi coma un furacán que lle puxo a vida patas para arriba. De repente sentiu o corazón en coiros e cun estruendo de besta a armadura se lle esparceu polo chan. Uns meses despois estaban vivindo xuntos. Os país aconselláronlle prudencia. As amigas a miraban cun chisco de envexa, porque parecía que a ela sí. A ela sí que lle estoupara o amor na cara. O caso é que era feliz.

Pero o tempo de novo rumiou a rutina. Tras anos de convivencia deixáronse sentir os primeiros escozores. Só as serenatas do Príncipe Azul parecían consolala e por iso procuraba estar máis e máis soa na casa. Mario cada vez máis a miúdo ía a tomar algo despois do traballo, cando antes sempre procuraba chegar cedo para cear xuntos. A ela isto lle importaba ao principio, e o agardaba esperta con cara de sapo, pero en canto chegaba e lle daba un bico podía sentir como se convertía de novo en princesa. Pero pouco a pouco aquel tempo para ela soa foille parecendo unha veta de ouro. Gustaba de falar co seu principiño que lle seguía a parecer un boneco enfeitizante, que sempre estaba ó seu carón, sempre se pregaba os seu desexos ca máis exquisita cortesía. “Fiel coma un canciño”, pensaba.
E o vento da rutina trouxo con él a tempestade. Os desencontros.
-Estaste convertindo nunha bruxa- lle dixo finalmente Mario. Non queres sair, non queres ver xente. As veces me pregunto se queres verme a min . Sempre estás calada. Insatisfeita. Dime Sabela ¿qué teño qué facer?
Sabela calou
-As veces penso que tes o corazón de pedra, lle espetou Mario.
Aquel só foi o comezo. Uns meses despois colleu as suas maletas para non voltar.

Pasaron semanas murchas nas que Sabela agardaba.
Pero ninguén chamaba a sua porta.
Por primeira vez en anos o Príncipe Azul estaba calado. Comezou a preocuparse. ¿Non morrería ahí dentro?, pensou. Pero non, xa non sentía o seu peso lixeiro na gorxa que, despois de tanto tempo, parecía estar baleira. Resultoulle unha sensación inquedante, coma a primeira vez que o notara, pero daquela algo sobraba e agora só había unha gran ausencia ( e custáballe entender que algo tan pequeniño podía casar un baleiro tan grande). Outra tristeza viña a sumarse a sua tristeza.
Mario non estaba. O Príncipe Azul non estaba… Pensou que era normal que se fora. Se non recordaba mal Mario dixéralle que se convertira nunha bruxa e ben é sabido que os príncipes azuis e as bruxas non fan boas migas nos contos.
Coidamos que sería lexítimo rematar a fábula neste último párrafo. Pero……………
Tempo despois:
Queda. Respira fondo. Enchénselle os pulmóns de osíxeno. O mar é de Mercurio. O ceo escorrégase ás presas das fauces do vento que a golpea con pequenos cotenos como quen chama a porta. Séntese como se a abrazasen forte e lle romperan todalas costelas, pero ao contrario das apertas de antano, non se sente reconstruida, senon que sabe que esa é unha tarefa que só a ela corresponde. Pero por fin séntese libre. Os seus pulmóns por fin gozan de aire. Porque sabe que, nalgún momento do camiño, escupiu o príncipe azul que se lle atragoara na gorxa.



2 comentarios:

EG dijo...

:(

no etiendo toooodo, pero la idea sí...

la liberación que se siente, el alivio, al darnos cuenta de cuánto peso cargábamos por llevar mandatos o mochilas innecesarias, ideas, preconceptos, idealizaciones, prejuicios... nada se siente mejor a saberse ligero de equipaje y sobre todo si son de colores que destiñen ;)

un saludo!!!

vera eikon dijo...

Claro!!! Y de preconceptos, prejuicios e idealizaciones las mujeres llevamos un fardo más pesado, puesto que este se opone directamente a nuestra propia naturaleza (que es la naturaleza de todo individio independientemente del género), que es aprehender el mundo y proyectarse en él. Todos somos el mundo!!!!
Saludos Emma