17 DE MAIO:DÍA DAS LETRAS GALEGAS (Conto: Serafín o paxaro de papel)

Imaxe: Bego Raposo

Para festexar o día da nosa lingua, estiven facendo cábalas. Tiña un poema na mente dunha das máis nomeadas poetas galegas, pero como xa fai tempo que perdín aquel libro, e non fun quen de topar o poema en internet, ao final decidín publicar algo meu...Gústame este conto porque foi o primeiro dos que escribín en galego que tras rematalo me fixo pensar que non estaba mal de todo. Gústame tamén polo modo espontáneo no que xurdiu. Pero sobre todo coido que me gusta, porque é un texto-homenaxe aos soñadores...E creo que Galicia é unha terra chea de xente desa rara especie...Así que aparte da persoa a quen vai adicado este contiño, adícollo tamén a tódolos soñadores que coñezo(independientemente da lingua que falen. Eu persoalmente suscribo a frase de Marilar Aleixandre, quen falando de ela mesma dí que "ten a lingua partida"...) que afortunadamente son moitos. Bicos e boa festa


A Bego Raposo, por amiga amada, e por inspirarme coa sua foto para compoñer este relato

Polo de agora, Serafín descoñecía que él era un paxaro de papel. Os demáis non. Os seus compañeiros eran perfectamente conscientes de que só formaban parte da instalación dun artista local. O que acontecía é que Serafín era un soñador, un tolo que confundía as cóxegas da brisa co vento infausto arrancándoo da terra, e un leve tremer de as coa senlleira sensación do voo. Tan só se mirara cara o chan, Serafín se decataría de que sempre o separaba a mesma distancia de aquel lenzo de pizarras amontoadas, e que un arame umbilical o mantiña unido a elas por toda a eternidade. Os demáis lle repetían que quitara a venda dos ollos, pero él por máis resposta se limitaba a pechalos e sentir o abrazo quente do sol pendurado do ceo. Repetíase para si que él era fillo desa luz que se derramaba con pracer polas suas carnes brancas, feridas de gracia. E para él o mundo remataba con aquel campo de frores que se amosaba con xúbilo hata onde alcanzaba a sua vista. Él que tivera unha vida tan breve e ainda por riba descoñecía o que era a beleza, sentia o carozo do seu corpo encherse cunha risa amarela, verde, laranxa…Neses momentos coidaba que ia estoupar coma un arco da vella e en certo modo iso non tería importancia. As veces un regato de nenos se estrelaba entre as frores e os seus gritos remedaban os cantos das sereas, dalgún modo presaxio do que sería a sua perdición. “Que llueva, que llueva la virgen de la cueva…” Así os cativos conxuraban ós deuses paganos da tormenta, porque as nais agoraban aquel como un ano de seca e xa tremaban pensando nas tan temidas restriccións. E ainda que ó principio se asustara un pouco cando vira que ás margaridas lles arrincaban as cabezas, admirouse de ver como con elas facían alegres coroas de frores, que fermoseaban os cabelos das nenas. Incluso comezou a soñar que él era unha desas frores que coroaba algunha daquelas ninfas preguiceiras.

Aconteceu que un día, mentres continuaba a soñar esperto, o ceo por fin reventou nun mar de bagoas mornas, que asolagaron tanto os campos, como a bandada de paxaros brancos. As gotas de choiva golpeaban con forza a prumaxe de Serafín que se sentiu renacer, como se cada gota lle insuflara sangue ó seu corazón de papel e, incluso, podía escoitar o seu latexo batendo en cada pinga derramada. Mentres pensaba no errados que andaban os outros cando lle repetían que eles non tiñan corazón, ia paseniño a fundirse nun mar de luz, e soubo que por fin se topaba no regazo da nai que nunca coñecer.

Á tardiña, a unha de aquelas cativas que conxurara os deuses paganos da choiva, sorprendeuna a tristeza cando descubriu como a antes esplendorosa bandada de paxaros brancos se convertira nunha estática galaxia de papel enrugado. Só un dos seus compeñentes sobreviviu ó aguacero cás as despregadas coma un cruceiro. Entón con coidado a rapaza lle arrancou o cordón umbilical e cun golpe certero empurrouno cara o ceo.
A nos gústanos pensar, que aquel foi o primeiro voo de Serafín, o paxaro de papel.