Marthazul. Óleo sobre papel, 2017
a árbore
rabuñadura na paisaxe
tacto desfiladeiro da ferida
asunción da ruína previa ao corpo
poderíamos contemplala ao
esvaecer como
un hematoma nos xeonllos
os azuis que amarelan para
integrarse na carne
mais eliximos destruír antes
que abrazar
a fraxilidade serena das
cousas
O outro día durante Vilagarcía cidade de libro, Marta Azul e Augusto Metzli agasallaban a quen pasaba polo seu espazo con esta ilustración dunha árbore que medrou na praia da Concha, solitaria, como un trazo único e valioso para quen pousara os seus ollos nela. Recoñecina. Eu tamén fotografei esa árbore (alá por 2019) para, dalgún modo, preservala e compartila. Por unha desas decisións non explicadas de quen ordena estas cousas, a árbore xa non existe e algunhas podemos recoñecer o seu baleiro. Persiste, iso si, na ilustración agarimosa, no recordo agradecido, ou nesta reflexión poética sobre a súa breve existencia e a acción arbitraria do humano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario